خودکشی از نظر روان‌شناختی

آنتونی بوردین، آشپز معروف آمریکایی درحالی‌که برای ضبط بک برنامه به استراسبورگ فرانسه سفر کرده بود، خودکشی کرد.

آقای بوردین در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۶ در نیویورک آمریکا به دنیا آمد و ۸ ژوئن ۲۰۱۸ حدود ۲۰ روز پیش از تولد ۶۲ سالگی در فرانسه به زندگی خود پایان داد.

این آشپز مشهور آمریکایی در شبکه سی‌ان‌ان، برنامه معرفی غذاهای جهان برای مردم آمریکا داشت. این برنامه، از جمله شوهای پربیننده شبکه سی‌ان‌ان به شمار می‌رفت.

این آشپز معروف آمریکایی در سال ۲۰۱۴ به ایران هم سفر کرده بود و تهران را یکی از آمریکایی‌ترین شهرهایی خوانده بود که در عمرش دیده است. «ایرانی‌ها، مردمی فوق‌العاده مهربان و مهمان‌دوست هستند. در واقع، من شگفت‌زده شده بودم. تهران آمریکایی‌ترین شهری است که به حال دیده‌ام و از تفاوتی که بین ایران سیاسی، که ما از طریق خبرها با آن آشنا هستیم، و ایران واقعی که ایرانی‌ها هر روز در آن زندگی می‌کنند، خشنود شدم.»

به دلیل خودکشی آنتونی بوردین بر آن شدیم که موضوع خودکشی از لحاظ روان‌شناختی را بررسی کنیم و نظر شما را جویا شویم.

از نظر روان‌شناختی دو نگاه به خودکشی وجود دارد:

دسته‌ی اول:
بعضی از روانشناس‌ها معتقدند ما همواره بین بودن و نبودن در حال انتخاب کردن هستیم. این که ما خودکشی نمی‌کنیم همواره نشان‌دهنده‌ی انتخاب ماست و اگر کسی بودن را انتخاب می‌کند باید مسئولیت این انتخاب را بپذیرد و برعکس. این افراد سعی می‌کنند نگاهی خنثی به خودکشی داشته باشند.

دسته‌ی دوم:
دسته‌ی دوم خودکشی را نوعی فرار می‌دانند و آن را بالاترین حد اجتناب روانی می‌دانند. نظر این دسته از روان‌شناسان به آرتور شوپنهاور نزدیک است. شوپنهاور نگاه مثبتی به حیات نداشت و همواره از آن بدگویی می‌کرد و معتقد بود بهترین سبک زندگی، زندگی مبتنی بر انکار اراده‌ی حیات (زیستن مانند یک مرتاض که از خوردن و سکس اجتناب می‌کند) است. با وجود این همه تفسیر بدبینانه از زندگی، معتقد بود خودکشی دقیقاً نقطه مقابل “انکار اراده‌ی حیات”(سبک زندگی مورد تایید و پخته از نظر او) است. او معتقد بود وقتی اراده‌ی حیات بر انسان فشار زیادی می‌آورد، انسان برای اجتناب از این فشار به خودکشی رو می‌آورد. به عبارتی هیچ خودکشی نمی‌تواند از سر پختگی و انتخاب باشد.

نظر شما به کدام دسته نزدیک‌تر است؟ دیدگاه خود را درباره خودکشی برای کاربران بهداشت روان بنویسید.