آسیب شناسیاختلالات روانیفرزندپروری و رشد

اختلال پوست‌کنی

میل شدید به کندن پوست بدن

اختلال وسواس پوست‌کنی

افراد مبتلا به اختلال پوست‌کنی (تشخیص تازه در DSM-5) به‌طور مداوم پوست خود را می‌کَنند. پوست‌کنی می‌تواند از پوست سالم، پوستی که بی‌نظمی‌های خفیف دارد (مثل خال‌ها)، جوش‌ها، پینه‌ها، یا زخم‌ها صورت گیرد. افراد مبتلابه اختلال پوست‌کنی با ناخن یا با ابزارهایی نظیر موچین، پوست این نواحی از بدن را می‌کَنند. این افراد وقت قابل‌ملاحظه‌ای، شاید چند ساعت در روز را صرف پوست‌کنی می‌کنند. وقتی آنها مشغول کندن پوست خود نیستند، به کندن آن فکر می‌کنند و می‌کوشند در برابر میل شدید خود به انجام این کار مقاومت کنند.

این افراد با استفاده از پوشاک یا نوار زخم‌بندی ممکن است سعی کنند شواهد پوست‌کنی خود را مخفی کنند و از این رفتار خود خجالت می‌کشند و احساس شرمندگی می‌کنند.

چون این تشخیص جدید است، داده‌های همه‌گیر شناختی محدود هستند، اما DSM-5 میزان شیوع حداقل ۱/۴ درصد را در بزرگ‌سالان برآورد می‌کند که سه چهارم آنها زن هستند.

پژوهشگران معتقدند که اختلال پوست‌کنی به عنوان تشخیص مجزا از اختلال موکنی، معتبر است (لاچنر، گرانت، اولاو، و استین، ۲۰۱۲). با این حال، این دو اختلال از نظر علت‌ها و روش‌های درمان مؤثر، ویژگی‌های مشترکی دارند (اسنوراسون، بلو و وودز، ۲۰۱۲).

ملاک‌های DSM-5 برای اختلال پوست‌کنی

  • پوست‌کنی عودکننده که به ضایعات پوستی منجر می‌شود.
  • اقدامات مکرر برای کاهش دادن یا متوقف کردن پوست‌کنی.
  • پوست‌کنی، ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه‌ی بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی، یا زمینه‌های مهم دیگر عملکرد ایجاد می‌کند.
  • پوست‌کنی ناشی از تأثیرات فیزیولوژیکی مواد (مثل کوکائین) یا بیماری جمانی دیگر (مثل جرب یا گال) نیست.
  • پوست‌کنی با نشانه‌های اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی‌شود (مثل هذیان‌ها یا توهمات لامسه‌ای در اختلال روان‌پریشی، اقداماتی برای بهبود بخشیدن به نقص یا عیب خیالی در ظاهر در اختلال بدشکلی بدن، رفتارهای قالبی در اختلال حرکت قالبی، یا قصد صدمه زدن به خود در جرح خویشتن غیرخودکشی‌گرا).

منبع

کتاب: آسیب‌شناسی روانی
نویسنده: ریچارد پی هالجین – سوزان کراس ویتبورن
مترجم: یحیی سیدمحمدی

برچسب ها

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پژوهش