مکانیزم دفاعی انکار

انکار جز ناسالم‌ترین و غیر انطباقی‌ترین مکانیزم‌های دفاعی است. در مکانیزم دفاعی انکار که معمولاً در بیماران اسکیزوفرنی و کودکان دیده می‌شود، فرد به‌کلی واقعیت بیرونی را سد می‌کند. معمولاً در برابر آسیب‌های جدی فرد کاملاً ارتباط خود را با واقعیت از دست می‌دهد. هرچند شاید به‌طور موقت فرد از اضطراب نجات پیدا کند ولی هزینه‌ای که برای این موضوع می‌پردازد بسیار سنگین است.

مکانیزم دفاعی انکار با سرکوبی ارتباط دارد و انکار کردن وجود تهدیدی بیرونی یا رویدادی آسیب‌زا را که اتفاق افتاده است، شامل می‌شود. برای مثال، فرد مبتلا به بیماری لاعلاج، شاید قریب‌الوقوع بودن مرگ را انکار کند. والدین کودکی که مرده است، امکان دارد با بدون تغییر نگه‌داشتن اتاق او، فقدان وی را انکار کنند. در نمونه‌های شدیدتر فرد به‌طورکلی در دنیایی خیالی زندگی می‌کند.

انکار بیشتر متوجه واقعیت بیرونی است، ازاین‌رو با سرکوب فرق اساسی دارد. سرکوب مرتبط با واقعیات درونی فرد است، به‌طور مثال فرد افکار، عواطف و هیجانات خود را به ناهشیار هدایت می‌کند. این در حالی است که در انکار واقعیت هولناک خارجی به‌کل در سطح ناخودآگاه رد می‌شود.

مکانیزم انکار جز مکانیزم‌های غیر انطباقی و آسیب‌زاست. این نوع مکانیزم توانایی کنار آمدن با تهدیدات واقعی را از فرد سلب کرده و درک واقعیت را ناممکن می‌سازند. فرد در این حالت واقعیت را بازآفرینی و بازآرایی می‌کند. از نگاه ناظر استفاده از این دفاع‌ها جنون‌آمیز و نابخردانه است.

نمونه‌های دیگر انکار در افرادی دیده می‌شود که دچار بیماری فیزیکی لاعلاج یا سختی می‌شوند ولی حاضر به مراجعه به پزشک نیستند. نمونه‌ای که در زندگی روزمره با آن مواجه هستیم افرادی هستند که سیگار می‌کشند و آسیب‌های آن را نمی‌پذیرند یا زنی که شوهرش دچار مرگ مغزی شده هرروز به بیمارستان رفته و دستان او را می‌گیرد و با او صحبت می‌کند، هرچند که پرستاران و پزشکان به او یادآور می‌شوند که شوهر او توانایی شنیدن ندارد.