اغلب به کسانی برمی‌خورم که ناراضی‌اند و غُر می‌زنند. آدم‌های بی‌مایه‌ی بی‌خودی‌اند، کارشان گیر دارد. دستشان جایی بند نیست. الکی‌خوش‌اند… اعتراضشان، اعتراض آدم‌هایی است که به دردی نمی‌خورند، رنج و زحمت پُشتش نیست، بی‌پشتوانه است… چون هیچ‌اند. مرگ قسطی – لویی فردینان سلین از صفحه دکتر هومن نامور
