اگر نمیتوانیم چنان خویشتنداری و متانتی داشته باشیم، اگر تنها پس از شنیدن چند کلمهی تند دربارهی شخصیت یا دستاوردهایمان به گریه میافتیم، دلیل آن ممکن است این باشد که تأیید دیگران بخش مهمی از قابلیت ما برای اعتقاد به حقانیت خودمان را تشکیل میدهد. ما احساس میکنیم که حق داریم عدم محبوبیت را نه فقط به خاطر دلایل عملی و به دلیل پیشرفت یا بقا، بلکه مهمتر از آن، به این دلیل جدی بگیریم که مورد تمسخر قرار گرفتن نشانهی روشنی از گمراهی ماست. آلن دوباتن – تسلیبخشیهای فلسفه
