اختلال لالی انتخابی

لالی انتخابی

امتناع از صحبت کردن در موقعیت‌های خاص، ویژگی اصلی لالی انتخابی است. کودکان مبتلا به این اختلال می‌توانند از زبان معمولی استفاده کنند، اما تحت برخی شرایط، عموماً در کلاس، تقریباً به‌طور کامل ساکت می‌شوند.

برآوردهای شیوع این اختلال ۲/۰ تا ۲ درصد است و بین ۳ تا ۶ سالگی شروع می‌شود و فراوانی آن در پسرها و دخترها برابر است (کرنی و چیو، ۲۰۰۷).

با توجه به اینکه کودکان معمولاً لالی انتخابی را در مدرسه و نه در خانه نشان می‌دهند، اضطراب می‌تواند علت آن باشد (شریور، سگول و گورتمارکر، ۲۰۱۱).

روش‌های رفتاری با استفاده از شکل‌دهی و مواجهه برای درمان کردن کودکان مبتلا به لالی انتخابی خیلی مناسب به نظر می‌رسند. متخصص بالینی سلسله‌مراتبی از پاسخ‌های مطلوب تهیه می‌کند و با تقویت کردن کودک برای هرگونه سخن گفتن شروع می‌نماید، و بعد کلمات و جملات بیشتری را مطالبه می‌کند، و از خانه به کلینیک و سرانجام به مدرسه پیش‌روی می‌کند.

در روش رفتاری دیگری از مدیریت وابستگی استفاده می‌شود که به موجب آن کودکان در صورت انجام دادن رفتار مطلوب سخن گفتن، پاداش‌های مطلوبی را دریافت می‌کنند. مدیریت وابستگی برای استفاده در خانه توسط والدین خیلی مناسب به نظر می‌رسد. از این دو روش، شکل‌دهی به علاوه‌ی درمان مواجه‌سازی مؤثرتر به نظر می‌رسند، اما با این حال، مدیریت وابستگی در خانه، ضمیمه‌ی مهمی است (وچیو و کرنی، ۲۰۰۹).

ملاک‌های تشخیصی DSM-5 برای لالی انتخابی

• ناتوانی مداوم صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی که انتظار صحبت کردن در آنها می‌رود (مثلاً در مدرسه)، با وجود صحبت کردن در موقعیت‌های دیگر.
• این اختلال، پیشرفت تحصیلی یا شغلی یا ارتباط اجتماعی را مختل می‌کند.
• ناتوانی صحبت کردن ناشی از آگاه نبودن از زبان گفتاری لازم در موقعیت اجتماعی یا احساس راحتی نکردن از آن نیست.
• این اختلال با اختلال ارتباط (مثل اختلال فصاحت با شروع کودکی) بهتر توجیه نمی‌شود و منحصراً در طول دوره‌ی اختلال طیف اوتیسم، اسکیزوفرنی، یا اختلال روان‌پریشی دیگر روی نمی‌دهد.

منبع

کتاب: آسیب‌شناسی روانی
نویسنده: ریچارد پی هالجین – سوزان کراس ویتبورن
مترجم: یحیی سیدمحمدی